Promolanta FCI - wzorzec rasy - Szpic niemiecki 

SZPIC NIEMIECKI — MAŁY
 

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:

Szpice niemieckie są potomkami „psów torfowych” (Torfhunde) z epoki kamiennej, „canis familiaris palustris Rüthimeyer” oraz późniejszych „szpiców osady palowej” (Pfahlbau); są one najstarszą rasą psów w Europie Środkowej. Wiele innych ras wywodzi się od nich. 

WRAŻENIE OGÓLNE:

Szpice urzekają swą piękną szatą, nastroszoną z powodu obfitego podszerstka. Szczególnie imponujący jest bujny, przypominający grzywę, kołnierz wokół szyi (kryza) oraz obficie owłosiony ogon, noszony dumnie nad grzbietem. Lisia głowa z czujnymi oczami oraz małe, spiczaste, blisko osadzone uszy, nadają szpicowi jedyny w swoim rodzaju, charakterystyczny zadziorny wygląd. 

WAŻNE PROPORCJE:

Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 1:1. Długość kufy do długości czaszki wynosi u szpica dużego, średniego i małego wynosi mniej więcej 2:3. 

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT:

Szpic niemiecki jest zawsze czujny, o żywym usposobieniu i niezwykle oddany swemu właścicielowi. Jest bardzo pojętny i łatwy do wyszkolenia. Jego naturalny brak zaufania w stosunku do obcych oraz brak instynktu myśliwskiego czynią go nie tylko idealnym psem stróżującym, zarówno na użytek domowy, jak i gospodarski, ale też wspaniałym psem do towarzystwa i rodzinnym. Nie jest ani lękliwy, ani agresywny. Odporność na warunki pogodowe, krzepkość oraz długowieczność to jego szczególnie wyróżniające cechy. 

GŁOWA, MÓZGOCZASZKA:

Średniej wielkości głowa szpica, widziana z góry, jest najszersza z tyłu i zwęża się w klin w kierunku czubka nosa.

Stop:
od umiarkowanie, do wyraźnie zaznaczonego;
nigdy bardzo mocny. 

TRZEWIOCZASZKA:

• Nos: nos okrągły, mały i czysto czarny. U szpiców maści czekoladowej nos jest ciemnobrązowy.
• Kufa: kufa nie jest wydłużona i pozostaje w harmonijnej proporcji do czaszki (mniej więcej 2:3)
• Wargi: nieprzesadne, ściśle przylegające do szczęki i żuchwy; nie tworzą fałd w kącikach. Całkowicie czarne, u szpiców czekoladowych brązowe
• Uzębienie: szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte, w pełnym zgryzie nożycowym, tj. górny łuk siekaczy ściśle zachodzi na dolny, a zęby ustawione są pionowo względem szczęki i żuchwy. 42 zęby, zgodnie ze wzorem zębowym psa. Mocne kły dokładnie zachodzą na siebie. Brak kilku przedtrzonowców tolerowany jest u szpiców średnich i małych. Zgryz cęgowy dopuszczalny.
• Policzki: policzki łagodnie zaokrąglone, ale nie wydatne. Oczy: oczy średniej wielkości, kształtu migdała, lekko skośne, ciemne. Powieki czarne, szpice maści czekoladowej mają powieki brązowe.
• Uszy: małe, osadzone wysoko i stosunkowo blisko siebie; trójkątne i spiczaste; noszone zawsze pionowo, sztywne na końcach. 

SZYJA:

Średniej długości, szeroka u nasady między łopatkami; nieco łukowata, bez podgardla; okryta grubym, gęstym włosem, tworzącym bogatą kryzę. 

TUŁÓW:

• Linia górna: łączy się wdzięcznym łukiem z krótkim, prostym grzbietem. Obficie owłosiony, rozmachany ogon częściowo położony na grzbiecie skraca i zaokrągla sylwetkę.
• Kłąb: wysoki kłąb przechodzi niepostrzeżenie w grzbiet.
• Grzbiet: możliwie jak najkrótszy, prosty i mocny.
• Lędźwie: krótkie, szerokie, mocne.
• Zad: szeroki i krótki, nieopadający. Klatka piersiowa: głęboka, dobrze wysklepiona; dobrze rozwinięte przedpiersie.
• Linia dolna i brzuch: Klatka piersiowa tak długa, jak to tylko możliwe; brzuch nieznacznie podciągnięty. 

OGON:

Ogon osadzony wysoko; średniej długości. Skierowany w górę i zakręcony do przodu nad grzbietem; prosty od nasady. Spoczywa stabilnie nad grzbietem; pokryty bardzo gęstym włosem. Podwójny skręt na końcu ogona jest dopuszczalny. 

KOŃCZYNY, KOŃCZYNY PRZEDNIE:

• Wygląd ogólny: proste; dosyć szeroko rozstawione, o mocnym kośćcu.
• Łopatka: dobrze umięśniona i mocno związana z klatką piersiową. Długa i dobrze kątowana.
• Ramię: mniej więcej tej samej długości co łopatka, tworzy z nią kąt 90 stopni.
• Łokieć: mocny, ściśle przylegający do klatki piersiowej; ani odstający, ani ustawiony podniebnie. Przedramię: średniej długości w stosunku do ciała; silne i zupełnie proste. Na tylnej krawędzi frędzle.
• Śródręcze: mocne, średniej długości; nachylone pod kątem 20° (w stosunku do pionu).
• Łapa: jak najmniejsza; okrągła i zwarta, o dobrze wysklepionych i zwartych palcach, zwana kocią. Pazury i opuszki jak najciemniejsze. 

KOŃCZYNY TYLNE:

• Wygląd ogólny: bardzo umięśnione i obficie owłosione aż do stawów skokowych, proste równoległe. Udo i podudzie: udo i podudzie mniej więcej równej długości.
• Kolano: mocne, umiarkowanie kątowane; w ruchu, nieodchylane na zewnątrz, ani do środka.
• Śródstopie/staw skokowy: śródstopie średniej długości, bardzo mocne i pionowe względem podłoża.
• Stopa: jak najmniejsza; okrągła i zwarta, o dobrze wysklepionych i zwartych palcach, zwana kocią. Opuszki grube i twarde. Pazury i opuszki jak najciemniejsze. 

RUCH:

Szpice niemieckie poruszają się prosto do przodu, z dobrym napędem, płynnie i sprężyście. 

SKÓRA:

Na całym ciele przylegająca, niepofałdowana. 

SZATA:

• WŁOS: niemiecki szpic duży, średni i mały mają szatę dwuwarstwową, składającą się z prostych i wyraźnie nastroszonych włosów okrywy i krótkiego, gęstego podszerstka, o strukturze bawełny. Głowa, uszy, przód przednich i tylnych kończyn oraz łapy – okryte krótkim, gęstym (aksamitnym) włosem. Reszta tułowia okryta długą, bogatą szatą. Włos nie może być falisty, kędzierzawy, ani kosmaty; na grzbiecie nie może być przedziałka. Szyja i łopatki porośnięte gęstą grzywą. Na tylnych stronach przednich kończyn obfite frędzle, z tyłu obfite portki sięgające stawu skokowego. Ogon obficie owłosiony. Szata nie może wyglądać na wymodelowaną.

MAŚĆ:

- Niemiecki szpic mały: biała, czarna, czekoladowa, pomarańczowa, szara cieniowana i inne.

• Szpic biały: sierść ma być czysto biała, lekki odcień żółtawy, który często występuje, szczególnie na uszach jest tolerowany.

WIELKOŚĆ I WAGA:

• Szpic niemiecki mały: 27 cm +- 3 cm

*Każda odmiana szpica niemieckiego powinna mieć wagę odpowiednią do swej wielkości.

WADY:

Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od ich nasilenia oraz wpływu na zdrowie i komfort życia psa. 

WADY DUŻE: 

• Wady budowy.

• Głowa zbyt płaska.

• Głowa wyraźnie jabłkowata.

• Nos, powieki i wargi barwy mięsa.

• Wady uzębienia, braki zębowe.

• Oczy zbyt duże i zbyt jasne.

• Oczy wyłupiaste.

• U średnich i miniaturowych szpiców szarych cieniowanych brak charakterystycznego rysunku na głowie.

• Wady ruchu. 

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: 

• Agresja lub wyraźna lękliwość.

• Nienormalna budowa lub zachowanie.

• Otwór w ciemieniu.

• Przodozgryz, tyłozgryz, zgryz przemienny.

• Entropion lub ektropion.

• Uszy nie całkiem stojące.

• Wyraźne białe znaczenia lub łaty u wszystkich szpiców innych niż białe, z wyjątkiem szpiców dużych, gdzie takie znaczenia są dopuszczalne.

• Wszelkie umaszczenia niewymienione we wzorcu.

Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym. Do hodowli mogą być użyte jedynie sprawne fizycznie i zdrowe psy, o budowie typowej dla rasy.